Pady westernowe – czym różnią się od czapraków i dlaczego w westernie nie stosuje się czapraków klasycznych?

Jazda w stylu amerykańskim (western) znacznie różni się od jazdy w stylu angielskim (klasycznym). Różnice wynikają przede wszystkim ze sposobu wyszkolenia konia oraz efektów w jeździe, jakie chcemy uzyskać. Klasyczna szkoła jazdy opiera się na rozluźnieniu konia na kontakcie i wykorzystaniu wierzchowca w różnych dyscyplinach jeździeckich, takich jak ujeżdżenie, skoki czy WKKW. Jazda angielska posiada utarty już wygląd siodła (może być profilowane pod np. pod skoki lub ujeżdżenie) oraz ogłowia, a także sposób ubioru jeźdźca i jego sprzętu. Jazda w stylu western powstała na potrzeby farmerów i jeźdźców, którzy spędzali sporą część dnia w siodle doglądając farmy i stad zwierząt. Stąd też wziął się specyficzny wgląd siodła, który utrzymuje stabilną pozycję jeźdźca w siodle oraz posiada specjalny róg (horn) na przodzie siodła, wokół którego można owinąć linę. Amerykański styl jazdy stawia na jazdę na długiej i obniżonej szyi na nieco innym kiełźnie oraz ogłowiu.

Bardzo dużą różnicę w osprzęcie stanowi siodło. Klasyczne siodło skupia się przede wszystkim na wygodzie wierzchowca podczas jazdy. Są to siodła dające sporą swobodę ruchów zarówno jeźdźca, jak i konia. Siodła western skonstruowane są tak, by jak najlepiej rozłożyć ciężar jeźdźca na grzbiecie wierzchowca, a siedzisko zapewnia maksymalną wygodę podczas wielogodzinnej jazdy (jest głębokie i miękkie).

W związku z tymi różnicami, reszta osprzętu związana z siodłem różni się, by zapewnić dodatkowe wsparcie dla konia. Siodło westernowe zajmuje na grzbiecie konia o wiele więcej miejsca, jego tybinki są szersze i dłuższe, a cała konstrukcja jest o wiele cięższa niż konstrukcja siodła klasycznego. Siodło amerykańskie zajmuje znaczną część grzbietu konia (mniej więcej od kłębu do słabizny), zatem czaprak pod siodło powinien być równie rozłożysty. Dlatego też, pod tego typu siodło nie zakładamy klasycznego czapraka, a specjalny pad.

Pady westernowe to grube prostokątne podkładki, które zakładamy pod siodło westernowe. Jego zadaniem jest amortyzacja ruchów jeźdźca oraz ochrona grzbietu przed obtarciami. Co więcej, gruby pad westernowy może korygować ewentualne nieprawidłowości w dopasowaniu siodła do grzbietu konia.

Pad westernowy wzmacniany jest dodatkową warstwą materiału (najczęściej skórą) w miejscach najbardziej narażonych na wytarcie, czyli na kłębie i w okolicy popręgu. Nie posiada przystuł ani innych dodatkowych pasów. Wewnętrzna strona czapraka (ta, która ma styczność z końskim grzbietem) jest miękko podszyta (często owczą wełną), by nie powstały żadne otarcia, a ciężar jeźdźca był amortyzowany i równo rozłożony.

Jeżeli siodło dobrze pasuje na koński grzbiet, to można zastosować nieco cieńszy pad, jednak nie zapewni on korekcji siodła, a amortyzacja będzie dużo słabsza. Niezwykle ważne jest to, by pad westernowy był na tyle duży, żeby żadne części siodła nie wystawały na grzbiet, ponieważ mogą one boleśnie obetrzeć konia.

Dlaczego nie stosujemy czapraków klasycznych pod siodło westernowe?

Klasyczny czaprak jest cienki i nie zapewni odpowiedniej ochrony grzbietu i amortyzacji pod siodłem westernowym. Dodatkowo jest on o wiele krótszy i węższy niż pad westernowy, zatem siodło będzie wystawać poza czaprak. Wystające części skórzanego siodła mogą boleśnie obetrzeć konia i wykluczyć go z jazdy pod siodłem przez jakiś czas. Zawsze zwracaj uwagę na dopasowanie sprzętu do osprzętu, jakiego używasz i dyscypliny, by sprawić koniowi komfortowe warunki do jazdy i pracy pod siodłem.